Lütfi Filiz

Mustafa Lütfi Filiz Hazretleri

1.

Aşk ehline ilham olunur sırrı bedâyî

Zira bu gönül bir yüce sultan ile demsâz

Yek dil olalı dost ile halvette bu fânî

Zühdü bırakıp zevke hemen eyledi agaz

Kim aşk ile yanmışsa olur çehresi lâmi

Nurdur bu yanan Tûr-u Tecella odu sönmez

Zencir-i vefâ halkasına bağlı bu FÂNÎ

Yâ Râb, sana mirat ki yüzüm gayrıya dönmez

(Akrostiş)

2.     

Aşk ile mürşit dilinden ders alan sadık kişi

Kurtulur cehlin odundan sâhib-i irfân olur

Sıdk ile sultana hizmet âşıkın olsa işi

Feyz-i himmetle genişler katrası umman olur

Bahr-ı aşka bil ki müstağrak olanlar şöyle kim

El vurup kabzettiği hep lü'lü ü mercan olur

Dost ile hem dost içindir her ne işlerse, heman

Her umuru lütf-ı Hak'la dâimâ âsân olur

Hak cemâlinden ayırmaz her neye etse nazar

Hep avâlim niteliksiz kendine seyran olur

Cümleyi bir noktada görmek dilersen şüphesiz

Kâmile hoşça nazar kıl gördüğün Rahman olur

Adını Âdem koyup emretti secde Âdem'e

Secde emrin tutmayanlar tard olan şeytan olur

Sırr-ı tevhitte tahakkuk etse ruhu salikin.  

Kendi imam, kendi mihrab, sözleri Kur'an olur

Ölmeden evvel ölenler şevk-i aşkla Hak için

Hak verir öyle hayat ki ömrü câvidân olur

Kenz-i mahfi sırrını zâhir gören her ehl-i dil

Mezhebi aşk, meşrebi aşk, sohbeti cânân olur

Nefsini kurban edenler FÂNÎYÂ dost aşkına

Bir ebed bayram içinde daima handan olur

3.     

Zevk-i aşkınla gönül çoştu misal-i andelib

Raksa gelse çok mu ruhum, sevgiye oldu münîb

Erdi tevfik-i İlâhi rehber oldu aşk bana

Yârimi buldum da bildim, aslıma oldum karîb

Gerçi imkân âleminde ayrı düştük sûretâ

Zâhirâ gurbette olsak, gönlümüz olmaz garib

Küfr-ü iman derdine dalmıştı gönlüm bir zaman

Zann-ü evham illetinden kurtarıp oldun tabîb

Âlem-i zulmette haşr-ü neşr idim ben bî-şuûr

Şimdi sensin akl-ü fikrim, haşr-ü neşrim ey lebîb

Mürde dil feyzinle hayy oldu ey â canım benim

Senden öğrendim edeb, irfânı ey pîr-i edib

Söyle ey dil, durma söyle aşkını mahbûbuna

Öyle bir mahbûb-i dil ki cümle etvârı necîb

Tâli'i yâr, bahtı yâver bir kulum ki şüphesiz

Sen gibi şah-ı cihana hem-dem oldum ey habîb

Kurb-ı sultan ateş-i sûzandır amma FÂNÎYÂ

Padişahla ülfet etmek her kula olmaz nasib                                                        

4.     

Aşk derdine derman arayan aşk ile yansın

Dost uğruna kurban olup al kana boyansın

Aşkınla memât aynı hayattır diyen uşşâk

Can vermek için hep der-i cânânâ dayansın

Gerçek er olan gerçeğe can vermiş olandır

Gel gerçeğe can ver ki ebed ruhun uyansın

Senden gelen her cevr-ü cefa aynı sefâdır

Bildim ki iki hâleti bir kalbe koyansın

Gizlendi güzel görmesin ağyâr diye gözden

Girsen de bulut altına ey Şemsim ayansın

Her yüzde seni seyrediyor âşık-ı şeydâ

Zahid göremez vechini, ol çeşme nihânsın

Pervâneye ders vermede FÂNÎ yüce aşkın

Hak dost diye dil yanmanın ezvâkına kansın

5.     

Yalnız gidenin hâli harap, ömrü hederdir

Yol göstereni olmayanın zevki kederdir

Doğru bilici öncü gerek yolcuya, zira

Çıkmaz yola sapmış olanın derdi beterdir

Bir mürşid-i kâmil ara, boş geçmesin ömrün

Şeksiz yolu aydınlatan ol şems-i zaferdir

Tut dâmenini aşk ile sen ol ulu zatın

Zan zulmetini yok eden ol nur-ı seherdir

Her âşıka yokluk gerekir almak için yol

Benlik bırakır yolda seni, terki hünerdir

Her zahmeti rahmet bilir Hak yolcusu elbet

Her cevr ü cefâ; aynı safa, dürr ü güherdir

Bel bağladığın aşk ipini dosttan ayırma

Yol ehline teslim olunan sır bu kemerdir

Hak gezdirir her durağı zevk ile seyret

Ta gayesi Hak'tan sana bir lütf-i eserdir

Aşk kervanının başbuğuna bağlı bu FÂNÎ

Hep mahmil-i aşkında kalır, gör ne seferdir

6.  

Gel kendini bil geçmeden ömrün bu fenadan

Bir mürşide bağlan haber al zevk-i bekâdan

Rüzgâr gibi geçmekte günün gafleti, terk et

Gir mekteb-i irfâna, oku ilmi Hüdâ'dan

Dünyada hezar, fende baş olsan sana derler

Her şeyi bilir, kendini bilmez cühelâdan

Girdaba düşen kurtaramaz kendini asla

Kâmil çıkarır hufre-i girdab-ı belâdan

Alâyiş-i beyhûdeye aldanma, tuzaktır

Allah'ı seven geçmelidir hubb-i sivadan

Zan ehli tapar vehm ile mec'ul-i ilâhe

Hakk'ı tanıyan dem vuramaz çun ü çirâdan

Tut her sözünü aşk ile sen mürşid-i pâkin

Tab'ın yok olur zulmeti ol nur-ı ziyâdan

Bir dil ki dil-ârâyı bilip oldu dil-âgâh

İsmi yazılır defter-i aşka "Urefâdan"

Bâki'ye ulaşmak dileyen olmalı fânî

FÂNÎ cana bin can katılır nefh-i Hüdâ'dan

7.     

Akl-ı külden ders alanlar ârif-i billâh olur

Ârif-i billâh olanlar vâsıl-ı Allah olur

Vuslatın feyzi dolunca kalbine âşıkların

Kâinatın sırrını zâhir görüp âgâh olur

Âdem-i kâmil denir bu tahta câlis canlara

Âleme, hem âdeme hâkim olan bir şah olur

Böyle bir kâmil bulunca biat etmek farz olur

Kim ki bu farzdan kaçarsa şüphesiz kemrâh olur

Kenziyâ fânî olup mahf-ı izafât eyledi

FÂNÎ de kenzi bulunca bâkiye şehrâh olur

8.

Deryay-yı ezel çalkalanıp durmada her an

Kâh dalgalanıp, coşmadadır, kâhi de pinhân 

İzhar-ı celâl itmededir sarsarı kahrî

Kâh bâd-ı cemâliyle bulur taze hayat can

İçten içe binlerce deniz katrede gizli

Deryalara câmi olan her katre bir umman 

Emvâca nazar kıl ne diyor, dinle, kulak ver

Her reşha “Ene’l-Hak” diyerek olmada şâdân

Her mevce eder aşk ile hep sahile ikbal

Ettikçe telâtum kavuşur aslına devran

Her cûş ü hurûşta bırakır sahile gevher

Kim gevheri bulduysa olur şüphesiz insan

Derya gibi ol, gizle bütün sırrını FÂNÎ

Her mevce sana bir dil olur ey dil-i handan

9.

Acep insan-ı kamil ki bulunmaz nam ile şânı

Bu akl-ı cüz ile idrak ne mümkündür o zî-şânı

Kitaplardan okunmakla nasıl tatmin olur kalpler

Ki bunca ehl-i zâhirler okur, bilmez o sultanı

Onu bilmek, onu görmek, onu bulmak ne mümkündür

Heman bahşayiş-i Hak’tır açan ol vech-i tâbânı

Hidayetle ona teslim olan sâlik içer tesnîm

Gider cehli, bulur temkîn, dem-â-dem artar irfânı

O “Er-rahman ale’l-arş’i-steva”, hem nokta-i kübrâ

Bu âlem nokta-i suğra-dürür, derk et o cânânı

Ayan, gizli bütün eşya onun âzâ, kuvâsıdır

Başı arştır, ayağı ferş muhit olmuş bu ekvânı

Zefiriyle olur zâhir avâlimde mezâhir hep

Şehikıyle olur bâtın, budur enfâs-ı rahmanî

Ne mutlu ol başa devlet kuşu konmuş bu âlemde

Bu bir nasr-ı aziz-i Hak, cihan-ı can hayranı

Bu FÂNÎ canını verdi, Aziz sultanına erdi

Tükendi kalmadı derdi bilince sırr-ı Sübhân’ı 

10.

Kısa yoldan Hakk’a ermek dilersen

Terk eyle benliği, bir mürşide var

Âlemi, âdemi bilmek istersen

Akılla bilinmez bir mürşide var 

Alır bütün benliğini, ölürsün

Verir ilm-i ledün cihan olursun

İşte o dem şeksiz Hakk’ı bulursun

Fırsatı kaçırma bir mürşide var

Kendini bilmeze denir nâdan

Kurtulmaz yüreği reyb ü gümândan

Şüphesiz bilenler olur şâdân

Kendini bildiren bir mürşide var

Kapılma dünyaya pek çoktur âlı

Kurulmuş tuzaktır, zehirdir balı

Bir elden bir ele devrolur malı

Berzahtan kurtaran bir mürşide var

Haktan dûr olanın yüreği taştır

Dünyada ettiği kuru savaştır

Sırtında tuttuğu ölü bir baştır

Dirilmek istersen bir mürşide var

Çalışıp didinmek, yorulmak olsun

Biraz da Hak için benzimiz solsun

Aşk derdi gelirse koy yürek dolsun

Bu derdin merhemi bir mürşide var

FÂNÎYÂ bu öğüt sanma boşuna

Bu canın elbette bir gün taşına

Geçmeden şu adın mezar taşına

Çabuk ol, hiç durma bir mürşide var

11.   

Her zerre sen ateş de sen nur da sen

İsa da sen, Musa da sen, Tur da sen

Kalem sensin, kağıt sensin, yazan sen

Kitap sensin, Furkan sensin, Kur’an sen

Gören sensin, görünen sen, göz de sen

Konuşan sen, dinleyen sen, söz de sen

Duran sensin, yürüyen sen, yol da sen

Ön, ard, alt, üst, sağ da sensin, sol da sen

Can da sensin, cânân da sen, ten de sen

Hayat, memât, şah ile hem bende sen

Varlığınla kapsamışsın her yeri

Her ne ki var gizli, ayan, sensin, sen

Küntü kenzin mazharısın Kenziyâ

FÂNÎ sende baki kalan “Ben”de sen                       

12.

Bir nokta idin sonra elif kametin oldu

Senden sanadır vuslata yol aşk sebep oldu

Bir nur-i İlâhi idin ah hâke giriftâr

Oldun, bu zuhûr alemi hep sen ile doldu

Bir cemre idin, sevgi ile toprağa düştün

Canlandı heman arz u semâ raksa koyuldu

Çarptı iki el birbirine meydana çıktı

Bir ses ki “Enel Hak” sözünün yankısı oldu 

Lahut idi nâsuta gelip bir sefer ettin

Bildim bu sefer kendini izhar için oldu

Her zerre dedi: “Merhaba ey sevgili cânân”

Sen şah-ı cihansın ki sana hepsi kul oldu

FÂNÎ bu cihan oldu heman aşk ile baki

Bir nokta iken aşk ile ol bir elif oldu

13.     

Allah isimsizdir, bir ismi olmaz

Resimden münezzeh sureti olmaz

İsim resim hayâldir vücût kendisi

Vücût mevcut için hayâlsiz olmaz

Zâtı münezzehtir esmâ, sıfattan

Esmâ, sıfatsız hiç bilinmek olmaz

Kâinata bir bak âdem çün oldu

Âdemsiz âlemler kâinat olmaz

Bu âdem âleme âlem âdeme

Oldular âyine bakansız olmaz

Aynada görünen hayâldir amma

Bakan olmaz ise hayâl de olmaz

Ey FÂNÎ ne varsa âdemde vardır

İnsan-ı kâmilde bir şey yok olmaz

14.

Bilinmezlik âleminde nihânsın

Zuhurunla kendine sen âyansın

Vücuhunla zatına hep beyânsın

Elestü bezminde şahımsın benim

Bir nazar kıl ki penâhımsın benim

Her eşyada gizli olan gönüldün

Bî-renk iken bin bir renge büründün

En sonunda şekl-i insan göründün

Gümanım yok secdegâhımsın benim

Bir nazar kıl ki penâhımsın benim

Aslım sensin, yine sana gelmişim

Ten postunu eşiğine sermişim

Mah cemâlin görüp, güller dermişim 

İnkârım yok secdegâhımsın benim

Bir nazar kıl ki penâhımsın benim

FÂNÎ bayram eyle şimdi yâr ile

Ay güneşe, bülbül kavuştu güle

Ne gam artık düşsen de dilden dile 

Mabudumsun, secdegâhımsın benim

Bir nazar kıl ki penâhımsın benim

15.

Bir deniz ki dalmak gerek

Kar’ın semek bilmez ola

Bir semâya ağmak gerek

Onu melek bilmez ola

Yoldaş olma nâdan ile

İnsan sıfat hayvan ile

Hak, hukuku tanımayan

Nân ü nemek bilmez ola

Bir pÎre gel eyle hizmet

Alasın manavi hizmet

Senden sana sefer eyle

Yolun felek bilmez ola

Haklar isen pîrin sözün

Pak edersen kalbin, özün

Bir güneş ki doğar sende

Nurun ay, gün bilmez ola

Fırsat varken bir mürşit bul

Her sözünü eyle kabul

Hak sarhoşu olur FÂNÎ

Kendisini bilmez ola

16.

Ezelden bahşolmuş sevgi bizlere

Kiminde bir çeşit, bizde bir çeşit

Her bakış farklıdır bütün yüzlere

Kiminde bir çeşit, bizde bir çeşit

Birlik neş’e verir, ayrılık keder

Âşıka ayrılık ölümden beter

Her başta bir sevda dumanı tüter

Kiminde bir çeşit, bizde bir çeşit 

El tutan âşıkların oldu bahtiyar

Dost gönlü pek geniş, bu âlem pek dar

Herkesin sevdiği gerçi hep o yâr

Kiminde bir çeşit, bizde bir çeşit

Hazine bizdedir, tılsım da bizde

Taşrada arama, sır gönlümüzde

Dilberi görmek var ama her yüzde

Kiminde bir çeşit, bizde bir çeşit

Ey FÂNÎ kendinden geçtiğin zaman

Ne varsa yok olur, Hakk kalır hemân

Bu zevki anlamak, erişmek ey can!

Kiminde bir çeşit, bizde bir çeşit

17.

Kâinat sevgiden yaratılmıştır

Her taraf sevgiyle donatılmıştır

Tartıya konulsa seven, sevilen

Sevilen daima ağır basmıştır

Sevilen nazlıdır, sevende niyaz

İlahî sevgiye canlar dayanmaz

Hak ile hak olmak en büyük namaz

Kılanın kalbinde güller açmıştır

Hak içİn can veren şüphesiz canan

El tutan âşıklar gönülde sultan

FÂNÎYÂ böyledir İlâhî devran

Aşkullâh dâimâ baki kalmıştır 

18.

Bir nazar kıl kaplamış Hû her yeri

Hû’ya karkolmuş serapâ aşk eri

Düşme zâhidler gibi vehme sakın

Hu’dan istimdâd eden kalmaz geri

Bahr-ı Hû’da can veren cânân olur

Hû’ya müstağrak olan umman olu

Ayrı bilmez, gayrı görmez Hû diyen

Hû bilenler şüphesiz sultan olur

Dilde gerçi pek kolaydır Hû demek

İlm-i tahkîka verilmezse emek

Zevki yoktur Hû dese, görmez gözü

Bahr içinde bahri bilmez çün semek

Hû bilinmez yer okunsa bin kitâp

Mutlaka mürşit gerek eyle şitâp

Cennetü’l-irfâna cehd et girmeye

Hû tecelli eylesin bî-irtiyâb 

Say edip mürşit elini al ele

Aşk ile gözyaşların dönsün sele

Hak’la nutku, sakla sırrı dâimâ

Hû’yu zevk et, neşeler dolsun dile 

Bahr-i Hû’da ne mekan var ne zaman

Hû’ya daldım, Hû’yu bildim ben bu an

Bir deniz ki dalgası gayrı değil

Hû’ya mirat oldu FÂNÎ bî-gümân 

19.   

Suretler yok iken seni ben sevdim

Sen ile hem sende idim, gizlendim

Sevgi benim, seven hem sevilendim

Dedi canan: “Seni yarattım ey can,

Beni tanı, unutma hiçbir zaman”

Sanki tohum içre ulu ağaçtık

Gizli gizli çok âlemler dolaştık

Sevdik, seviştik, bir yere ulaştık

Kudret eli bizi gurbete attı

Ayrı düşme acısını can tattı

Birçok canlar ile düştük yollara

Görmüyorduk ne sağlara, sollara

Herkes dertli düştük gurbet çöllere

Susuz kaldık, su sandık biz serabı

Hayâll oldu sevgilinin şarabı

Bir gün oldu sevda başa tak dedi

“Vuslat için çare can kıymak” dedi

Yetişti dost,”Yüzüme bir bak”, dedi

Mutlu oldu FÂNÎ aslın ulaştı

Canla cânân kucaklaştı, sarmaştı

20.

Severim her güzeli güzel benim diyerek

Güzelliğim ezelî sende gördüm diyerek

Açtım yeni bir defter sonsuza dek yazılsın

Sevgi benim, hem seven, sevilen ben diyerek

Seven, sevilen bende; beden arada perde

Perde kalksa aradan sevgi kalır her yerde

İkide Bir bilindi, Bir’de iki silindi

Özün bilen sevindi Bir’lik benim diyerek

Sevgiden, yaratıldı iki cihan a gözüm

Seviyorum sevgilim, budur ilk ve son sözüm

Önsüz, sonsuz sevginin yüzüne sürdüm yüzüm

Ey FÂNÎ ben sevgiyim, sevgi Kenzî diyerek

21.

On yedi aralık Mevlâna günü

Mevlâna sevenler bekler bu günü

Canlar semâ eder, neyler üflenir

Şeb-i Arus’tur vuslat düğünü 

Mevlâna nurunu meclise serpmiş

Semazen, neyzenler kendinden geçmiş

Cemiyet vecd ile olmuş yek-vücût

Şems-i Hak Mevlâna tecessüm etmiş

Semazen Mevlâna, neyzen Mevlâna

Cemiyet Mevlâna, canlar Mevlâna

Mevlâna olmayan bir yer kalmamış

Kainat bir ceset, ruhu Mevlana

Cihan derlenip bir Mevlâna oldu

Şems-i Hakk’ın nuru ol dile doldu

İki derya heman birleşti kalpte

Vuslat-ı ulyâdan bir inci doğdu

Ey ulu Mevlâna, ey dürr-İ meknûn

Cemiyetin baki, âşıklar memnun

Dergâha yüz süren hep olur makbul

Mevlâna eylemez kimseye mahzun

Ey şems-i hakikat nuru Mevlâna

Ey kâinatın sırrı Mevlâna

FÂNÎ’yi feyzinle şâd eyle daim

Ey kerem-kani zat-ı Mevlâna

22.

Celâliyle zâhir olsa bu da geçer be yâ hû

Cemâliyle ayan olsa "Bu da geçer" de yâ hû

Bî-karardır felek dâim döner, durmaz hiçbir an

Dursa bir an ne yer kalır, ne gök kalır be yâ hû

Kâhî zulmet, kâhi envâr bir bir ardın devreder

Kâhî lütuf, kâhi kahır O'ndan olur be yâ hû

İmtihan için oluptur dâima neş'e, azap

Sen seni bilmek içindir kahrı, lütfu be yâ hû

FÂNÎYÂ vird-i dâim et bu sözü her zaman

Gece, gündüz hatırından çıkmasın be yâ hû

Celâliyle zâhir olsa bu da geçer be yâ hû

Cemâliyle ayan olsa "Bu da geçer" de yâ hû

23.

Bayram oldu dosta geldik î-di ekberdir bugün

Bayram oldu dostu gördük, rûz-i enverdir bugün

Bayram oldu dosta olduk, kenz i gevherdir bugün

Lütf-i Hak’la gönle girdik, bayram oldu çok şükür

Hep sana vuslat için farz oldu hac, savm Ü salât

Bulmuşuz dost ile rif’at, içmişiz âb-ı hayat

Gitti firkât, oldu vuslat, hep nur oldu şeş cihât

Ref`  olundu ebr-i zulmet bayram oldu çok şükür

Eyledik bir pîre biat, canı ihyâ eyledi

Doğdu şems-i marifet esrârı ifşâ eyledi

Ehl-i şer’a bürünüp dost remzi imâ eyledi

Âşikâr oldu hakikat, bayram oldu çok şükür

Dîdeler hep oldu rûşen rüyet-i canân ile

Meclisimiz oldu gülşen sohbet-i yârân ile

Hasta kalpler oldu dilşen sıhhat-i imân ile

Cümle uşşâk oldu hep şen, bayram oldu çok şükür

FÂNÎYÂ Kenzî’yi buldun gönlün olsun şâdumân

Ağladın çok, şimdi güldün, oldu artık dil cinân

Sarmaşıp nur ile doldun hakkı gördün çün ayan

Bahtiyar kullardan oldun, bayram oldu çok şükür

24.

Misafirhanedir bu dünya gelen kalmaz, gider bir gün

Ömür kandilinin yağı biter, kalmaz, söner bir gün

Beden kâşânesi virâneye elbet döner bir gün

Yaman bir pehlivan olsan, ecel şeksiz yener bir gün

Binip cansız ata canlar bu âlemden göçer bir gün

Bu âlemde ne ektiyse o âlemde biçer ol gün

Ölüm âkıllere bir levha-yı ibret olur ey can

Muammâdır çözülmez, gâfile hayret olur ey can

Ölüm hali heman bir sahne-i dehşet olur ey can

Bütün âriflere şeksiz, ölüm vuslat olur ey can

Binip cansız ata canlar bu âlemden göçer bir gün

Bu âlemde ne ektiyse o âlemde biçer ol gün

Bu âlemde nesin, kimsin, niçin geldik bu dünyaya

Bu gelmekten, bu gitmekten, bu varlıktan nedir gâye

Kuru bir söz ile gitmek revâ mıdır hiç ukbâya

Muammâyı çözenler yüz çevirir semt-i manâya

Binip cansız ata canlar bu âlemden göçer bir gün

Bu âlemde ne ektiyse o âlemde biçer ol gün

Şükür FÂNÎ Aziz Kenzî isimli bir cihan buldu

Ona teslim olup gönlü dikensiz gül ile doldu

Ölüp, anda dirilip hem hayatı câvidan oldu

Açıldı gonce-i mânâ fenânın gülleri soldu

Binip cansız ata canlar bu âlemden göçer bir gün

Bu âlemde ne ektiyse o âlemde biçer ol gün

25.

Bütün ahkâm-ı celâlin sonu elbette cemâl

Bu iki hükm-i kaderle olur izhar-ı kemâl

Gece devrin bitirip gündüz alır nöbeti hem

Ki doğar şems-i hakikat gelir ecrâma zevâl

Bir emirdir çeviren arş ile kürsi feleği

Buna memur oluyor yerle göğün her meleği

Bu olursa bütün âlemde Hüdâ’nın dileği

Bu doğan şems-i hakikat ne vehimdir, ne hayâl

Yok olur sanma hakikat olur elbette celî

Eder icrâ-yı adalet Çalab’ın kudret eli

Mutasarrıf O’dur âlemde dedik cümle “Beli”

Heman ibretle tahayyür olur uşşâka bu hâl

Ulü’-ebsâr eder ibretle temâşâ-yı cihan

Geçerek çun ü çirâdan tutar ol vahdet heman

İki el çarpmasa birden ses olur muydu ayân

Bu sesi zevk eden ârif edemez kîl ile kâl

Oku FÂNÎ açılan yaprağını sen cihanın

Yeni bir safha-yı devr açmadadır hükmü anın

Taraf-ı Hak’tan olan rahmetidir cismi cânın

Bu ne ahkâm-ı İlâhî yine bedr oldu hilâl

26.

Senin aşkın ile cânâ gece gündüz yanarım

Bu mukaddes odu lütf etmesen elbet donarım

Nereye atf-ı nazar kılsa gözüm hep sanadır

Bütün eşyada cemâlin görüp, ismin anarım

Bana bahşeylediğin aşk ile sevdim seni ben

Ne güzel dert ile dermanını buldu bu beden

Ebedî hayy olur elbet senin aşkınla ölen

A benim sevgisi bol menba-ı aşkım, pınarım

Dedi: “Aşkım dayanılmaz, tutulan etsin hazer”

Dedim: “Âşık olanın aklı başında ne gezer”

Dem olur hicr ile ağlar, dem olur vaslı sezer

Ne doyar aşına gönlüm, ne şarabın kanarım

Yürü FÂNÎ yüreğin yâr ile çırpınsın heman

Kâh olur kabz-ı tecellî, kâh olur bast-ı cenân

Sana aşk desini cânân okutur gizli, ayân

Bu garamla tutuşan kalbimi dosta sunarım

27. 

Lutfunla küşad oldu doğruca sana rahım

                                               Hiç kalmadı ahım

Geldim yüzümü sürmeye ben pâyine şahım

                                               Ey pîr-İ penahım

Tut destimi kaldır beni âlâ-yı kemale

                                               Tez bezm-i visale

Mir’at-ı cemalin ola bu rûy-i siyahım

                                               Ey çehresi mahım

Âşıklara can kabesidir vech-i cemilin

                                               Hep feyz-i celilin

Ebvabına matuf oluyor şimdi nigâhım

                                               Düdide güvahım

Hakk’ın ezeli lütfu beni eyledi FÂNÎ

                                               Nur etti bu canı

Baştan düzelince yine bu hal-i tebahın

                                               Mahvoldu günahım

                                               Hiç kalmadı ahım

28.

Muhabbet bir anahtardır açar bâb-ı dili elbet

Muhabbet manevi güldür, kokar, meclis olur cennet

Muhabbet olmasa şâyet zuhûr etmezdi âlemler

Muhabbetle düzen verdi bu ekvâna Cenâb-İzzet

Bu kesret farkını tevhid eden nûr-ı muhabbettir

Muhabbetten doğan lezzât bil esrâr-ı Muhammed' dir

Muhammed sırrına vâkıf olanlar genc-i hikmettir

Bu hikmetle eder her dem muhib mahbûb ile sohbet

Muhabbetle bulur her can hayat-ı sermedi ancak

Bu envâr-ı muhabbetten nice dil bulmasın ezvâk

Muhabbet sırrının zevki eder uşşâkı hep intâk

Muhabbetle gönüller şâd olup buldu ulu devlet

Ey Allah'ım baîd etme bu FANÎ'yi muhabbetten

Muhabbet şehrinin şâhı cenab-ı pâk-i Ahmed'den

Bu gönlüm müstakar olsun heman aşk-ı meveddetten

Gel ey sultan-ı aşkım gel, muhabbetle beni şâd et

29.

Bak cümle eşya-yı cihan

Tevhid eder Hakk’ı heman

Gel sen de ey mutlu olan

Tevhide sây et her zaman

Gerçi Hüda’dır lâmekân

Hâli değil andan mekân

Olsun sana vird-i zeban

Tesbih-i Mevlâ her zaman

Yatma seher vakti uyan

At gafleti Hakk’a dayana

Zikr ile hem nura boyan

Tahmid edip sen her zaman

Birdir Hüdâ, yoktur eşi

Dostu bilir ârif kişi

Hak’la olur her cümbüşü

Tenzih iledir her zaman

FÂNÎ heman Kenzî’de râz

Oldu, eder dâim niyaz

Her derdine Hak çare-sâz

Takdis onundur her zaman

30.

İdrak güneşi doğduğu dem burc-ı hameden

Nevrûz-ı hakikatle gönül nura boyandı

Gaflet kışının uykusu yok oldu temelden

İrfân bağının aşk ile ezhârı uyandı

Dildâra müşahit olanın dîdesi elbet

Îd-i ekber eder, her demi ezvâk-ı meserret

Sultan-ı cemâl şüphesiz âşıklara cennet

Müştak-i hakikat bu cemâl uğruna yandı

Kâmiller eder nâkısı telkîn ile ikmâl

Salik de bilir kendini tafsil ile icmâl

Kur’an ile furkanı oku, eyleme ihmâl

Zaten ikilik bir olan ol Zat’a beyandı

Enfüs ile âfâkı bilen Rabbini bildi

Mevlâsına ârif olanın ruhu dirildi

İlm-i ezelî sâhib-i irfâna verildi

FÂNÎ’ye nasip olmak için dosta dayandı.

31.

Ebedi ruha şifa, aşk ile yansın bu gönül

Biraz eksilse heman ye's ile solsun bu gönül

O kadar aşka giriftâr olayım ki ne olur

Yalnız heykel-i aşkın ile olsun bu gönül           

Bizi atmış ise de hükm-i İlâhi bu ile

Bu uzak aynı yakîn oldu heman ehl-i dile

Bu gönül bir idi zaten ezelî dostu ile

Bir olan yâr ile birlikte karar etti gönül

Bu ne tılsım, bütün âlem senin aşkınla yanar

Kimi "kû kû",kimi "Hû Hû" diye hep ismin anar

Kimi ummanına doymaz, kimi cur'ayla kanar

Değişen reng-i tecelî ile mest oldu gönül

Seni hakkıyla bilen kendini bildi, ne güzel

Bu idi maksad-ı izhar, bu idi hükm-i ezel

Ne yazık kendini bilmezler olur misl-i gazel

FANÎYÂ haline şükret sana dost oldu gönül

32.

Ehl-i hâliz, kâle gelmez hiç bizim ahvâlimiz

Aşk-ı Hak’tır can evinde has olan emvâlimiz

Her neye kılsak nazar didar-ı Hak meşhûdumuz

Sağlanır bu zevk ile ikbal ü istikbalimiz

Merkez-i tevhid-i Hak’tan etmeyiz hiç infikâk

Çün visâl-i yârdır ancak dildeki amâlimiz

Şems-i idrak doğduğu magribden nikabın çâk edip

Nura garkoldu bizimi tafsil ile icmâalimiz

Sırda sübhân, dilde Kur’an, işte furkandır o zat

Oldu bürhan bu vucûtta münceli iclâlimiz

Biz kelâmı menbaından duymuşuz, ders almışız,

Ermişiz tahkika kim taklit değil akvâlimiz

FÂNÎYÂ fahrin sezâsıdır her ne mikdar eylesen

Çün Aziz Kenzî oluptur kıble-i ikbalimiz

33.

Tüm güzellere güzellik vereni gördünüz mü?

O bu illerden değil

Tüm iller O'nun

Güzelliği evrenseli kapsamış

Özge illerden güzellik serpmede

Serpintisi gönüllere gelmede

O güzellikten

Kim bir kırıntı kapdıysa:”Benim” demede

Taş kaptı, elmas oldu

Bitki kaptı, gül oldu

Hayvan kaptı, ceylan oldu

En son yaratık kaptı Âdem oldu

Ah bu Âdem, ah bu âdem, ah bu âdem

Güzellik Âdemde olgunlaşınca

Tüm yaratık ona taptı

“Ben daha güzelim” diye başkaldıran

Çirkin oldu, kovuldu

Yusuf'a güzellikten biraz verildi de

Mısır güzellerinin gözleri kamaştı

Ey güzel!

Kamışa girdin, sarhoş eden ney oldun

Üzüme girdin, bihuş eden mey oldun

Ya insandakini...

Artık sen düşün

Ben sustum

Bilen, gören, bulanlara ne mutlu

Tüm güzellere güzellik vereni

34.
Bir gemim var yüzer derya içinde
Süvarisi sırma libas içinde
Yelken Hakk'ın, dümen kaptan elinde
Fırtınaya çarkçıbaşı neylesin.

Kaptan gözün hiç ayırmaz pusuladan
Haritaya bakar gider durmadan
Fırtınayı gösterirse yelkovan
Hakk'ın celalini kaptan neylesin.

Bazen deniz durur, sakin görünür
Fakat içinde ne dalga bürünür
Şimdi celal, şimdi cemal belirir
Hepsi onun buna pusula neylesin

Fânî heman teslim ol sen rızaya
Ne gelirse göğsünü ver sen kazaya
Kahrı, lütfu bilen erdi safaya
Gözü şaşılara Lokman neylesin