İlk tahsilini Tûs'ta aldıktan sonra, Cürcân ve Nîşâbûr gibi ilim merkezlerinde eğitimine devam etmiş, burada İmamü’l-Harameyn Cüveynî gibi büyük âlimlerden ders almıştır. Zekâsı ve ilme olan düşkünlüğü sayesinde
kısa sürede ilim dünyasında tanınmış, özellikle fıkıh, kelâm ve mantık alanlarında derinleşmiştir.
1091 yılında Büyük Selçuklu veziri Nizâmülmülk tarafından Bağdat'taki Nizâmiye Medresesi'ne baş müderris olarak atanmış, burada üç yüze yakın talebeye ders vermiştir. Ancak bir süre sonra manevi bir buhran yaşayarak bu görevinden ayrılmış, Şam, Kudüs ve Mekke gibi şehirlerde inzivaya çekilmiştir. Bu dönemde tasavvufa yönelmiş, nefsin terbiyesi ve kalbin tasfiyesi üzerine derin tefekkürlerde bulunmuştur.
İmam Gazâlî'nin en meşhur eserlerinden biri "İhyâ-u Ulûmi’d-Dîn"dir. Bu eser, İslâm ahlâkı, ibadetleri ve sosyal hayatı derinlemesine ele alır. Ayrıca "Tehâfütü’l-Felâsife" adlı eserinde, özellikle İbn Sînâ ve Fârâbî gibi filozofların görüşlerini eleştirerek, felsefenin bazı yönlerinin İslâm inancıyla bağdaşmadığını savunmuştur.
Tasavvufî düşüncesinde, kalbin saflaştırılması ve Allah'a ulaşma yolunda nefsin engellerinin aşılması gerektiğini vurgulamıştır. Bu bağlamda, "Kimyâ-yı Saâdet" adlı eseri, bireyin manevi yolculuğunda rehberlik eden önemli bir kaynaktır.
İmam Gazâlî, 1111 yılında doğduğu şehir olan Tûs'ta vefat etmiştir. Ardında bıraktığı eserler, hem İslâm dünyasında hem de Batı'da derin etkiler bırakmış, düşünce tarihinin en önemli şahsiyetlerinden biri olarak kabul edilmiştir.
Çok yakında bu kısım neşvünema olacaktır.
https://kaptanzor.blogspot.com/search?q=gazali+son+%C5%9Fiiri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder