"Son Dem"
Yaprak döker gönül, bir bir mevsimler içinden,
Solmuş gül misali, vaktiyle coşan gençliğinden.
Rüzgâr yâr teninde bir zaman esmişse eğer,
Şimdi sessizliğin bile hatırını sorar kader.
Ay ışığı düşer pencereye, hatırat kokar,
Her çizgi bir ömürdür, alnına yazılagelir.
Ne kadar ağlasan da dönmez giden bahar,
Zamanın elinde, hatıra bile eskir.
Lâkin sabrın demir halkası kırıldığında,
Sükûtun içinden doğar en parlak nida:
"Ey gönül! Her akşamın sabahı var elbet,
Ve her yıkılış, dirilişe gebedir nihayet."
KZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder